آیینه ی هرچه زشت، افتاد و شکست...
در بازی سرنوشت، افتاد و شکست...
یک دل به کفم بود که آن هم شب پیش
در خطّه ای از بهشت، افتاد و شکست...
:::::
:::::
این چند روز، پیش حضرت رضا - علیه السلام - یه جمله مدام میاد توی ذهنم.
یه جمله از "جان کافی" ؛ اون غول بزرگ سیاه مهربون در مسیر سبز؛
اون لحظه ی آخر که داشتن روی صندلی جرقّه اعدامش می کردن:
از این چیزی که هستم، متأسفم...
مردمک چشمانم، لابد برق می زدند از خوشحالی.
مثل کسی که چیزی را فهم کرده باشد و بخواهد لذتّش را تقسیم کند با دیگری.
برای همین، با ذوق رفته بودم پیش او؛ تا به جبران کمی از الطافش، اوّلین جرعه از این لذّت را به او بچشانم.
همین که لب باز کردم به کلام، چند جمله ای نگفته بودم هنوز، که فهمیدم تمام آنچه می خواهم برایش بگویم را می داند.
این را می شد به راحتی حس کرد؛ از چهره اش و از نگاهش. ولی داشت تمام تلاشش را می کرد تا من نفهمم که می داند.
چهره اش مثل همیشه ای شده بود که با تمام وجود، به حرفهایم گوش می داد.
انگار داشت لذّت می برد از این حرف های تکراری من. لذت از اینکه من، مهمان فهمم کرده بودمش.و داشت سعی می کرد لذت شنیده شدن را به من بچشاند...
راستش، دلم نیامد بزنم توی ذوقش. همین طور برایش گفتم؛ انگار که هیچ نفهمیده ام.
حرف
هایم که تمام شد، لبخندی - ناخود آگاه- بر لبانم نشست... لبخندی هم بر لبان او ...
و چقدر لذت داشت دیدن این لبخند...
رفتی به سفر... مرا دلِ سنگی کُشت
ای رنگ! مرا مرام بی رنگی کشت
عمری به هوای تو نفس آمد و رفت
برگرد... مرا درد نفس تنگی کشت...
.: این روزها البته، خیالم راحت است - اساسی- ؛
سال هاست که دیگر، کنتوری در کار نیست تا " دروغ " هایم را شماره کند ... :.