کلیشه
توی خیابان قدم می زنی...
چند ساعت پیش، از دفتر "خانه ی فیلم داستانی"، زنگ زده اند به گوشی ات، و تو به حرمت کلاس، جواب نداده ای.
و حالا که ساعت از 9 شب گذشته، قاعدتاً کسی آنجا نیست که تو تماس بگیری و مؤدّبانه سؤال کنی: "با من کاری داشتین؟!" یا "چه کسی با من کار داشت؟!"
لابد قرار است مشارکتی داشته باشی در ساخته ی جدیدشان.
توی خیابان قدم می زنی، تا برسی به خانه ات.
شاید هم نمی خواهی برسی به خانه ات...
داری به این فکر می کنی که هر سال، این ایّام ، یک مشهد برای خودت دست و پا کرده بودی...
و امسال، به خاطر همه ی اتّفاقات جالب زندگی ات، محروم شدی از آن.
...
... تماسِ حسین را نمی شود جواب نداد، هر قدر هم که خسته باشی.
می گوید بچّه های دفتر، دنبالت می گردند.
می گوید بچّه های دفتر، دارند دسته جمعی می روند مشهد. زنگ زده اند بپرسند که همراهشان می روی یا نه!
:::
"کریم" را شاید همیشه به دست و دلبازی اش نشود شناخت، ولی از شکل مهمانی اش چرا.
بعضی وقت ها، آن قدر ساده مهمانت می کند- بی حتّی گره و تعلیقی- که اگر بخواهی داستانش را بنویسی، از ترس کلیشه ای شدن منصرف می شوی.
و بعضی وقت ها، آن قدر ساده مهمانت می کند که گمان می کنی خودت این مهمانی را برای خودت دست و پا کرده ای...
