گریز!

عکس ها را می نگرم...یک به یک...

و فیلم ها را... دانه به دانه...

خیلی ها آمده اند به عیادت...

و خیلی ها - که دلشان هزار راه رفته است این چند روزه- نیامده اند هنوز...

و خیلی تر - که دیدنِ عیادت شونده، کنار سِرُم ویرانشان کرده-  نتوانسته اند...

انتظاری ندارم...

اخبار را پی می گیرم... سطر به سطر...

نه به خاطر عیادت کننده ها... که به خاطر عیادت شونده...

عیادت شونده ای که لبخند می زند مدام... به همه... و روحیه خیرات می کند دائم...

از رئیس جمهور تا وزیر... از مرجع تقلید تا طلبه ... از ورزشکار تا کارگردان... و از آبی تا سبز...

ذوق مداحی ام گل می کند...

گریز می زنم...

"امروز دور و برش را شلوغ کردید... دمتان گرم... قدم هاتان استوار...

اما...

کجا بودید...؟!

پنج سال پیش... 88 ...

وقتی عیادت شونده ی امروزتان..."

و بغض... که ایهامی عجیب دارد... میان اشک و خشم...

و عیادت شونده ی صبور، هنوز لبخند می زند... و برکت خیرات می کند دائم...

مثل باران...

که در لطافت طبعش ملال نیست...