برخی خبرهای رسیده حاکی از اونه که قراره فیلم کوتاه اکسیژن -ساخته ی جناب امیر خان داسارگر- اوّلین اکرانش رو در مراسم افتتاحیه ی جشنواره مردمی فیلم عمّار داشته باشه.
مراسم افتتاحیه، روز چهارشنبه ( 10/ 10/ 93) ساعت 18:30 در سینما فلسطین (واقع در میدان فلسطین) برگزار میشه.
احتمالاً پخش این فیلم کوتاه، طرفای ساعت 20 اتفاق میفته!
اگه دوست داشتین، می تونین بدون بلیط تشریف ببرید.
از سینما که می آیم بیرون، رو می کنم به علی - که از روی مرام، نزدیک نیم ساعت، معطّل خداحافظی من با دوستان شده - :
- حسّ شابدالعظیم دارم
پایه است به وضوح. و آن قدر بلافاصله موافقتش را اعلام می کند که من شک می کنم یک آن. نکند رودربایستی داشته باشد؟!
...
در طول مسیر تا رسیدن به حرم، مدام به این فکر می کنم که چرا باید بعد از دیدن این فیلم، هوای حضرت عبدالعظیم بزند به سرم!
درست است که محتوای این فیلم، دغدغه ی من بوده انگار، و درست است که از نظر ساخت هم بسیار دوست داشتنی ست، و درست است که سازنده ی این "لکه"، " محمدباقر مفیدی کیا" ست، ولی اینها که نشد دلیل!
:::
:::
و همه ی تلاشم برای فهمیدن، منجر می شود به یک چیز. چیزی که امیدوارم هیچ کس نخواهد از من، که بسطش دهم:
آدم "بعضی وقت ها" ، "احساس می کند" که تبدیل به یک حفره شده انگار، خالی شده تماماً. باید بگردد به دنبال کسی یا چیزی که پُرَش کند. همین.
و ایمان دارم آنگاه که "بعضی وقت ها" مبدّل شود به "همیشه" ، و "احساس می کند" به "یقین داشته باشد" ، کولاک می شود.
و بیشتر یقین دارم که اوج اعتلا، آن جاست که دیگر "آدم" ی به کار نباشد...
عاشق چیزهایی هستم که مرا سوق می دهند به این جور فکرها... مثل" لکه"
توی این وانفسای سینمای ایران-که گویا جناب مرده شور خودشون صاحب عزا تشریف دارن-
بعضی از اتّفاقات، حکم کپسول اکسیژن رو دارن؛ توی این هوای دودآلود!
مثلاً سر به مهر -با وجود چند نکته ی قابل بحثش- بعد مدّت ها، یه حالی داد به شُش های بینوای ما.
( که شاید به وقتش مفصّل درباره ش بنویسم)
و این اتّفاق اخیر که خدا می دونه ذوق کردم از شنیدنش:
جناب محمّدباقر مفیدی کیای عزیز - که این واژه ی "عزیز"، بسیار ناچیزه در مقابل ارادتم به او- بعدِ چند اثر، از جمله فیلمِ دیدنی "... و دیگر هیچ نبود" ، و کلیپ بی نظیر و تحسین برانگیز*" ایستاده ایم..." ، دست به کار فیلم جدیدش با نام "لکّه" شده، که قراره در جشنواره عمّار، اوّلین اکرانش رو داشته باشه. بی صبرانه و منفجرانه(!) منتظرِ یه نفسِ عمیق با اکسیژن خالص سیاسی هستم...
--------------
* البتّه برای بعضی ها، صفت "خانمان سوز" هم به این صفت ها اضافه میشه!