در لحظات خاص و حساس، می ترسم از خودم مایه بگذارم...
می ترسم نتوانم حق ماجرا را ادا کنم...
برای همین، حالا هم،
دست به دامن محمدباقر مفیدی کیای عزیز شده ام برای روضه خوانی...
روضه ای، سروده ی خودش... با صدای خودش...
ای که از کوچه ی شهر پدرت می گذری
دیشب از داغ شما فال گرفتم ، آمد :
من به هر کوچه ی خاکی که قدم بگذارم
چه شده ؟! قافیه ها باز به جوش آمده اند:
کاظم بهمنی
ﺍﻭﻝ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ « ﻟَﻦ » ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
ﺁﺧﺮﺵ ﻫﻢ « ﺍﺑَﺪﺍً » ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
ﻧﺎﻡ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﺍﺳﺖ
ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ ، ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻧﻢ ﻫﻢ ﻟﻮ ﺭﻓﺖ
ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻗَﺪِﻏﻦ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ!
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﻧﯿﺰ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﯿﺪ
ﻋﺸﻖ ، ﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
ﺗﺎ ﺩﻡ ﺧﯿﻤﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺩﻝ ﻣﺎ ﺍﻫﻞ « ﻗَﺮَﻥ » ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ!
ﺍﺯ ﻟﺐ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺮﻡ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻧﺪ
ﺗﺸﻨﮕﯽ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ!
ﻣﺮﻍ ﺑﺎﻍ ﻣﻠﮑﻮﺗﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺣﯿﻒ ﺷﺪﻡ
ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻣﯿﻞ ﭼﻤﻦ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺮﺣﻤﺖ "ﻓﺎﻃﻤﻪ" ﮔﺸﺘﻢ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ
ﻋﻠﺘﺶ ﺳﯿﻨﻪ ﺯﺩﻥ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﻧﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ ﺁﻣﺪ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﯾﺪ ...
... ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﻣﯿﺰﺩ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺍﺳﺖ
ﻧﯿﺰﻩ ﺍﯼ ﺑﯿﻦ ﺩﻫﻦ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
"ﻓﺎﻃﻤﻪ" ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ
ﻋﻠﺘﺶ ﮐﺎﺭ "ﺣﺴﻦ" ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻢ...
"شعر از استاد لطیفیان"
خوبی خوبم (خوبید.خوبیم)
به یاد می آری منو (می آورید)
امسال هم تموم شد و نیومدی (نیامدید)
باشه باسه سال بعد...
هنوزم منتظرم...