اندکی پیش تو گفتم غم دل، ترسیدم...
خدا رو شکر که نمردیم و دیدیم - به قول حضرت رئیس جمهور- قدرت های جهانی(!!!) ما رو به رسمیت شناختن!
و نمردیم و دیدیم میشه با از دست دادن خیلی چیزها، حتی "هیچ" هم به دست نیاورد
هزاران حرف توی دلم هست و هزاران داغ روی اون؛
از این تحقیرها و توهین ها و استحمار شدن های مکرّر این صد روز؛
که نه حوصله ی گفتنشون هست و نه وقتی برای تایپ کردنشون!
فقط یه نکته ی ظریف هست که این یکی دو روزه ی بعد ژنو، گه گاه، لبخند رو روی لبم میاره :
جناب وزیر امور خارجه کشورمون، بلافاصله بعد از اتمام کنفرانس، در جمع خبرنگارای ایرانی، مقتدرانه از این حرف زد که:
"ما بر اساس این توافقنامه، همه ی فعّالیّت های هسته ای خودمون رو ادامه می دیم و هیچی متوقّف نمی شه."
ما هم سرمون رو به نشانه تأیید، بالا و پایین کردیم و از سویدای دل نعره زدیم: احسنت!
ولی هر کاری می کنم این جمله ی آقای دکتر رو نمی فهمم:
البتّه همه چی برگشت پذیره، یعنی اگه اونا به توافقشون عمل نکنن، ما هم هیچ تضمینی نمی دیم.
دارم فکر می کنم اگه ما قراره دقیقاً به همون فعّالیّت های قبلی مون ادامه بدیم، دیگه چی برگشت پذیره؟!
وگرنه باید هر روز قریب صدتا پست میذاشتم درباره این موضوعات...
