نام من رفته ست روزی بر لب جانان به سهو...
پنجشنبه, ۲۹ خرداد ۱۳۹۳، ۱۲:۴۶ ق.ظ
خیلی سعی کردم کلاس کار را حفظ کنم و مثل بچّه ها
- که تا ذوق می کنند همه ی عالم و آدم خبردار می شوند-
فریادش نزنم، اما مگر می شود؟!
چیز کمی ست مگر؟! حتی اگر ساختگی هم باشد، می ارزد که نگنجم در پوستم!
در طول یک سال، تمام مشقّاتی که کشیدم و فحش هایی که خوردم برای "کلیپ ایستاده ایم" ، می ارزید به خبری که امشب شنیدم.
اتّفاق، ساده ست، یک جمله هم بیشتر نیست. ولی در تبیین و تشریح، عالمی ست براس خودش.
کسی که خودش و نظرش و حتی انتقادش برایم از جان عزیزتر است، و شاید همه ی این سختی ها را فقط به خاطر او تحمّل کرده ام،
به واسطه ای پیغام داده است که:
به بچه های "کلیپ ایستاده ایم" از طرف من، به طور ویژه خسته نباشید بگین!
و نمی دانید چه غوغایی ست در وجود من!
در وجود من؛ که در "ایستاده ایم" کوچکترینم!
کاش می شد بیشتر توضیح داد...کاش...