باز هم تئاتر "معمای مطربان پریشان" -که این بار نشانی از "مطربان" نداره- به مناسبت ایام اربعین قراره روی صحنه بره؛ در مرکز همایش های برج میلاد.
پوستر نمایش گویاست به گمانم.
اگه قابل دونستین و پا به سالن گذاشتین ( به شرطی که توی ترافیک وحشتناک" همت" و "حکیم" گیر نیفتین) قطعاً خوشحال می کنین مسئولینِ گروه هنری سایه رو.
:::::
مرتضی پاشایی رفت...
و این پست قرار نیست او را قدیس نشان دهد یا کافرش بخواند...
فقط قرار است یک یادآوری باشد...
از مرگ... که حق است...
و از اینکه مرتضی پاشایی در تشییعش، خواننده زیاد داشت...
و عکاس زیادتر...
ولی خودش دوست داشته برایش روضه ی ارباب بخوانند...
مرتضی پاشایی در تشییعش خواننده زیاد داشت و عکاس، زیادتر...
ولی شاید فاتحه خوان کم داشته باشد...
برای فاتحه خواندن...
کافی نیست همین که به اذعان پدرش، دلبسته ی نماز و ائمه اطهار و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بوده؟! ...
هر آنچه این روزها می خواهم به زبان بیاورم...
پیشتر گفته ام...
و چقدر حیف...
چقدر حیف که مجبورم " شاه کلید " را دوباره منتشر و ادّعا کنم که حرف امروزم هم همین است...
خیلی جالبه...
اینکه در کنار، و بلکه دوشادوش مستحبّات این روز پربرکت - عید بزرگ غدیر خم-
مثل نماز و روزه و غسل و صدقه...
یه مستحبّات دیگه ای هم وجود دارن که اگه به خودمون باشه اصلاً به حساب نمیاریمِ شون!
مثلِ... عطر زدن!
تا حالا فکر کردین که چرا؟!
گاهی، فکر می کنیم -به اشتباه-که قلنبه سلنبه بودن و عجیب و غریب بودن یه چیز، نشانِ مهم بودنشه...
در حالی که بزرگی و کوچکی، صرفاً به انتساب این کارهاست به فرد یا چیزِ بزرگ یا کوچکی.
واسه همین، تصمیم گرفتم که مهمونتون کنم با یه عیدی!
-نه با حرف های قلنبه سلنبه، که با عطر! -
عیدی بهتر از این؟!
یه عیدی "حقیقی" توی دنیای مجازی!
ان شاءالله که به دلتون بنشینه.
عیدتون مبارک!
الحَمدُلله الَّذی جَعَلَنا مِن المُتَمَسِّکینَ بِولایَه اَمیرِالمؤمِنین وَ الائمَّهِ المَعصومین عَلیهمُ السلام
مدتی زل زد توی چشمهام. منتظر جوابی بود لابد.
گفتم: " خب؟! توقع که نداری همه چیز رو بگم؟! "
نگاهی عاقل اندر سفیه بهم انداخت. از اون نگاه هایی که یعنی: " پس واسه چی یه ساعت معطل نشستم اینجا؟! "
گفتم: " فعلاً حرف نمی زنم... درسته که ناراحتم اساسی... دلخونم یه جورایی... اما سکوت هستم فعلاً! "
گفت: " لااقل حدودش رو بگو... مگه میشه رئیس جمهور کشور، بره سازمان ملل و تو هیچ حرفی نداشته باشی؟! "
گفتم: " قبلاً گفتم نظرم رو... تلویحاً ... یعنی در حقیقت از دهنم در رفت... نظرم الآن هم همونه... البته با یه تفاوت هایی! "
گفت: " کی؟! "
گفتم : " یه سال پیش... که شرط داغ ندیدن، جگر نداشتن است... "
خندید... گفت: " اون رو خوندم! " و رفت... معنیِ اینجور خنده ها رو هیچ وقت نفهمیدم...هیچ وقت...
یا مرحمتی به عمرِ باقی بکند،
ماندم چه بگویمت که راضی بشوی
::::
::::
چه می شود کرد؟! ...
بسیاری از حرفهایم، که با بند بندِ وجودم، زندگیِ شان کرده ام،
آن قدر دستمالی شده اند-در دستان کسانی که جز کلیشه و توهم و نان به نرخ روز خوردن هیچ نمی فهمند-
که ترجیح می دهم سکوت کنم... تا مبادا -حتی در ذهن کسی- شباهتی پیدا کنم به آنان...
به آنان که حرف دل من را خرج زندگی و شهرت و پست و مقام و آبرویشان کرده اند...
چه می شود کرد...
جز اینکه بسنده کنم به عکسی...یا بیتی... و گاهی حتی... به آهی و سکوتی...
باز هم مهمانی ای ترتیب داده ام که پذیرایی اش را دیگری به عهده گرفته.
من فقط واسطه ام...
میان شما و مردی که لب نداشت...
در شهری که خط ویژه هایش، ویژه شده اند برای اتوبوس ها- کند رو و تند رو-
در شهری که خیابانهایش، مهیّا شده اند برای اتومبیل ها - کم قیمت و پرقیمت-
در شهری که حاشیه های کناری هم، مختص شده اند برای موتوری ها - قانون مدار و قانون گریز-
...
مظلوم، آنان که برای راه رفتن، فقط به پای خود تکیه می کنند...
بیچاره پیاده رو ها !
پس نوشت:
چقدر خوب...
که "اتوبوس" فقط برایمان اتوبوس است...
"اتومبیل" فقط اتومبیل...
"موتور" فقط موتور...
و "پیاده رو" فقط پیاده رو... نه هیچ چیز دیگر...
به قول خودم "خوب و بد این زمانه مخلوط شده ست" و چقدر هم عجیب.
رفیقی که تا مدّت ها پیش، مدام ملامتم می کرد - تلویحاً- برای حضورم در راهپیمایی روز قدس،
چند وقتی ست دوره افتاده - ایمیلاً (!) - که از طریق سایت های جمع آوری رأی، دین مبین اسلام را در آلمان، رسمی کند!!!
هزاران علامت تعجّب هم کم است برای رساندن عمق تعجّبم!...
و هزاران شکلک غمگین هم، برای اعلام تأسّفم از این همه کج فهمی!...
وجالب تر، رفیق دیگرم که شبانه روزش را -خالصاً لوجه الله- گذاشته است برای شناختن دست استکبار که از آستین نمادهای فراماسونری بیرون زده.
همان رفیقی که رسماً اعلام کرد - درجمع رفقا- که با روحیه ی جهادی ِ قابل ستایشش، تا به حال فقط یکبار توفیق شرکت در راهپیمایی روز قدس را داشته.
طفلک خب سختش است، گرمش می شود و ایضاً تشنه اش در وسط خیابان با زبان روزه!
و...
و چه بسا نویسنده ای دیگر، همین حالا دارد نفهمی های من را در وبلاگش ثبت می کند ...
::::
فقط امیدم به لطف " حضرت امام صادق " است -علیه السلام- در این ایام شهادتش...
که کام من را به کمی فهم و شعور و بصیرت شیرین سازد...
چون مردمِ شهر دیده هایی، ای عشق!
با مردم بی وفا، وفایی ای عشق!
گویند که عشق، رو سیاهی دارد...
ما رو سیَهیم، پس کجایی ای عشق...؟!