چندی ست ز خاطرم، مرادم رفته
زین فاجعه، آه از نهادم رفته
از اوّل هفته در سرم غوغایی ست
این جمعه قرار بود... یادم رفته...
:::::
کارم از این حرف ها هم گذشته...
باید انگشت سبابه ام را نخ پیچ کنم تا یادم نرود با تو قرار داشته ام ... نه فقط امروز ... هر روز
□
از بوتیک که میام بیرون، اعصابم کاملاً به هم ریخته.□
می گفت هرچی اصرار کرده، پیرزن زیر بار نرفته.□
و حالا من ایستادم کنار خیابون، و دارم نگاه می کنم به سرتاپای این فروشگاه اصل برند!بعد 20 سال، امسال، اولین سالیه که اوّل مهر، شاهد یک غیبت بزرگ و غیر موجّه هستیم: غیبت وزیر آموزش و پرورش!
...
... و البته حالا که بیشتر دقّت می کنم می بینم اصلاً قرار نبود راجع به این، حرف بزنم...
چیز دیگه ای می خواستم بگم
بعد 20 سال، امسال، اولین سالیه که اوّل مهر، قرار نیست برم مدرسه!
حس جالبیه.
قراره که دیگه بهش فکر نکنم...
چون تا به حال نشده که خدا، امانتی رو ازم بگیره و بهتر از اون رو بهم نده!
و این پست، فقط قراره یه تبریک باشه...
... به همه ی اونایی که -خواسته و ناخواسته- توی این سال ها، مجبور بودن توی کلاسی بنشینن که من معلّمش بودم...
به همه ی اونایی که شاید هیچ وقت این پست رو نبینن...
با آرزوی یک شروع خوب...و البته به درد بخور...
8 / 8 /88 برای بچه های گروهمون، یادگاری بی نظیریه!
توی اون بحبوحه ی حوادث تلخ تهران؛
دانشگاه امیرکبیر ، میزبان یه تئاتر بود:
" اینجا ثانیه ها طول می کشند..."
تئاتری که بعد از نزدیک چهار سال، هنوز جزو بهترین خاطره های عمر هممونه؛ حتی برای اونایی که چندساله خارج از کشورن.
گفتم توی این شب میلاد، با یه نریشن از این تئاتر، با صدای سیّدعلیرضای مرتضوی عزیز، شریکتون کنم توی خاطرات زیبای خودم.
امیدوارم به کار بیاد...
پیشنهاد: شاید بیشتر نزدیک بشین به اون روزهای من... اگه موقع گوش دادن، یه نگاهی هم به این عکس داشته باشین ...
آدم از سفر که بر می گردد،
-خصوصاً که سفرش دور و دراز باشد -
شاید دو چیز مشتاق ترش می کنند به دیدن وطن،
اول: تصوّر چشمانی ملتهب که سالهاست ثابت شده اند روی قابِ دَر؛ به امید دوباره دیدن
و دوم: تماشای کوچه پس کوچه های بازی های سال های دور زندگی؛ همان کوچه هایی که شوقِ رفتن، آنجا شعله ور شده...
... و تو فردا داری بر می گردی... بعد بیست سال لااقل...
شاید به همان شهر، به همان محله ...
...
تو برمی گردی
هر چند کوچه پس کوچه های محله، آن کوچه های دوران کودکی ات نیست؛ عوض شده؛ خیلی هم.
تو فردا بر می گردی...
و ما منتظرت هستیم بی صبرانه...
منتظر تویی که نه نامت را می دانیم و نه دیده ایم ات تا به حال...
و خدا می داند که ترنّم لبانمان -این روزها- فقط یک چیز است:
رواق منظر چشم من آشیانه ی توست
کرم نما و فرود آ ؛ که خانه خانه ی توست...
:::
فقط جای آن چشمان ملتهبی که سالها ثابت شده بودند روی قابِ در، در آرزوی دوباره دیدنت، خالی...
خیلی منتظرت ماندند که برگردی امّا ...
تو فردا بر می گردی...
:::
یادت هست؟
آن شب...
آن شب بارانی...
آن شبی که آسمان، فقط ماه داشت و من، فقط تو را ...
آن شبی که تنها شده بودیم در دل غاری که اسمش را کهف گذاشته اند...
گفتم که حاضرم جانم را بدهم در ازای بودن تو؛
یادت هست ؟
امروز...
بعد از نزدیک هشت سال...
شغلم را سپردم به دست اهلش...
شغلی که دیوانه وار دوستش داشتم...
شغلی که به خاطرش، پشت پا زدم به خیلی چیزها...
... معلّمی ...
بعدِ " آبرو " * دومین چیزی است که از دست داده ام به خاطر تو...
هنوز تا "جان"، راه زیادی مانده
حالا فقط نگرانم...
نگرانم که نکند اینها را به خاطر خودم از دست داده باشم، نه تو ...
به راستی از کجا می شود فهمید...؟
--------------------------------------------
* پاورقی: البته این نوع از " آبرو " مدّت ها پیش باید از بین می رفت، دیر شد کمی. (ر.ک فقط لبخند می زنم...)
نمی دانم؛
هنوز هم نمی دانم؛
از آن "نمی دانم" های اولین پست وبلاگ...
و هنوز هم دو دلم...
آن قدر که بعد از گذشت نزدیک دوماه از بلاگی شدنم، هنوز نتوانسته ام خودم را راضی کنم،
و خبرش را فریاد بزنم توی گوش هر دوست و آشنا...
به یکی دونفر گفته ام فقط؛
برای خالی نبودن عریضه شاید؛
حس می کنم باید آن قدر ارزش داشته باشد هر پُست،
که گمان نکنم وقت کسی را تلف کرده ام؛
بیشتر وقت ها یقین می کنم هر کلمه ای خارج می شود از دهانم؛
یا هر نگاهی می کنم به هر چیزی؛
یا هر حرکتی می کنم با دست یا پا یا سرم؛
فقط برای این است که ثابت کنم من هم هستم!
... و چه تلاش سخیفی...
تلاش برای اثبات "هیچ"
...
از این می ترسم که این بلاگ هم تریبونی شود برای همین تلاش سخیف...
... نمی دانم... از آن "نمی دانم" های اولین پست وبلاگ...
هنوز هم دو دلم...
آیینه ی هرچه زشت، افتاد و شکست...
در بازی سرنوشت، افتاد و شکست...
یک دل به کفم بود که آن هم شب پیش
در خطّه ای از بهشت، افتاد و شکست...
:::::
:::::
این چند روز، پیش حضرت رضا - علیه السلام - یه جمله مدام میاد توی ذهنم.
یه جمله از "جان کافی" ؛ اون غول بزرگ سیاه مهربون در مسیر سبز؛
اون لحظه ی آخر که داشتن روی صندلی جرقّه اعدامش می کردن:
از این چیزی که هستم، متأسفم...
مردمک چشمانم، لابد برق می زدند از خوشحالی.
مثل کسی که چیزی را فهم کرده باشد و بخواهد لذتّش را تقسیم کند با دیگری.
برای همین، با ذوق رفته بودم پیش او؛ تا به جبران کمی از الطافش، اوّلین جرعه از این لذّت را به او بچشانم.
همین که لب باز کردم به کلام، چند جمله ای نگفته بودم هنوز، که فهمیدم تمام آنچه می خواهم برایش بگویم را می داند.
این را می شد به راحتی حس کرد؛ از چهره اش و از نگاهش. ولی داشت تمام تلاشش را می کرد تا من نفهمم که می داند.
چهره اش مثل همیشه ای شده بود که با تمام وجود، به حرفهایم گوش می داد.
انگار داشت لذّت می برد از این حرف های تکراری من. لذت از اینکه من، مهمان فهمم کرده بودمش.و داشت سعی می کرد لذت شنیده شدن را به من بچشاند...
راستش، دلم نیامد بزنم توی ذوقش. همین طور برایش گفتم؛ انگار که هیچ نفهمیده ام.
حرف
هایم که تمام شد، لبخندی - ناخود آگاه- بر لبانم نشست... لبخندی هم بر لبان او ...
و چقدر لذت داشت دیدن این لبخند...
